Natuurlijk Vrij Zingen | 20e eeuw muziekgeschiedenis zang

Zang in de 20e eeuw

In de Weense school van Arnold Schönberg is een speciale vorm van atonaliteit ontwikkeld, waarbij alle twaalf chromatische tonen slechts éénmaal in een reeks gebruikt mogen worden, zo kan geen toon belangrijker worden dan een andere, omdat ze niet vaker voorkomt. De toon mag pas herhaald worden als alle twaalf tonen van de reeks geklonken hebben. Alle tonen zijn dus gelijkwaardig: de emancipatie van de toon! Deze muziek wordt twaalftoonsmuziek of dodecafonie genoemd.

Arnold Schönberg (1874-1951)

B éla Bartók (1881-1945)

Als algemene overeenkomst van al deze verschillende genres is het toenemende gebruik van dissonantie in de compositie. Om deze reden wordt de 20e eeuw ook de dissonante periode genoemd.

Neoclassicisme

Igor Stravinsky (1882-1971)

Alban Berg (1885-1935)

https://www.youtube.com/watch?v=rXzzcmEy3cw

Frank Martin (1890-1974)

George Gerswin (1898-1937)

John Cage, (1886–1964)

https://www.youtube.com/watch?v=SxhfP-LtXXM

Samuel Barber (1910-1981)

https://www.youtube.com/watch?v=XwCx6461f_4

Ariel Ramirez (1921-2010)

György Ligeti (1923-2006)

Ton de Leeuw (1926-1996)

Aleatorische muziek (uit het Latijn: alea =’dobbelsteen’) is muziek waarbij bewust gebruik wordt gemaakt van toeval en onberekenbare factoren.

Aleatoriek betekent in de muziek, de kunst en literatuur het voortbrengen van artistieke structuren door middel van improvisatorische of combinatorische toevalsoperaties. De term aleatoriek is daarbij niet identiek met de term “willekeurig” of “arbitrair”. Aleatoriek beschrijft een bepaalde, niet opzettelijke vertolkte verschijningsvorm van een artistiek werk.